Andrzej Koraszewski - Wszystkie winy Izraela. Państwo bez winy

Jest na stronach „Polityki” pewien blog. Ten prowadzony przez Agnieszkę Zagner internetowy dziennik wpisuje się jak najbardziej w polityczno-poprawny dyskurs, a zajmuje się – jak można domyśleć się z jego tytułu – sprawami Bliskiego Wschodu. Bohaterami pozytywnymi tego bloga są niezmiennie uchodźcy oraz islamiści, natomiast umiarkowanie pozytywnymi postaciami są według Zagner Izraelczycy. Opisując konflikt izraelsko-palestyński, autorka cyklicznie publikowanych tekstów bierze stronę arabską, nie szczędząc przy tym krytyki rządowi Izraela. I gdyby nie rzeczony blog, z pewnością nie powstałaby polemiczna książka Andrzeja Koraszewskiego, w której strony konfliktu zamieniają się rolami. I tak, rolę złych grają Palestyńczycy, dobrych – Izraelczycy, a szerzej mówiąc – Żydzi. Czytając Orient Express Agnieszki Zagner, nie domyśliłbym się wcale, że jej pisanie może wzbudzać wielkie emocje. Ot, politpoprawne, czasem agitacyjne teksty o dobrych uchodźcach i złym Izraelu, wpisujące się w lewicową dyskusję prowadzoną na zachodzie Europy. Natomiast Andrzej Koraszewski się przejął. Przejął się do tego stopnia, że wziął i napisał książkę. To się nazywa poczucie misji.

Prezentując odmienną od Zagnerowskiej optykę, autor „Wszystkich win Izraela” przyjmuje dość karkołomną tezę, według której wszystkie zło na Bliskim Wschodzie jest dziełem muzułmanów, natomiast Żydzi są czyści jak łza i niewinni niczym baranki. Zrozumiałym jest fakt, że radykalizacja islamskiego przekazu polityczno-religijnego jest głównym punktem zapalnym, widocznym również w Europie pośród tak zwanych uchodźców, będących w dużej mierze jednak religijnymi misjonarzami. Z drugiej strony, patrząc na politykę Izraela, prowokacyjną wobec Palestyńczyków, trudno obronić stwierdzenie, że rząd tego państwa faktycznie jest bez winy. Tylko że według Koraszewskiego nie ma różnicy między krytyką gabinetu politycznego w Tel Awiwie, a antysemityzmem. Dobrze Państwo przeczytali: jedno i drugie jest tym samym. W taki sprytny sposób autor zamknął drogę do dyskusji i wszystkich swoich oponentów postawił obok negacjonistów Holokaustu, miłośników narodowego socjalizmu i młodocianych fanów Breivika. Talmudyczne zagranie! Jestem pełen podziwu! Panie Irving, wolne? Mogę się przysiąść?

Patrząc na dyskusję, którą podejmuje Andrzej Koraszewski wobec Agnieszki Zagner i jej komentatorów pod tekstami, nie sposób nie pozbyć się wrażenia, że ta wojna toczy się wyłącznie w świecie idei lewicowych. I jedno, i drugie reprezentuje światopogląd areligijnej, a nawet antyreligijnej lewicy europejskiej, dla której wartością jest mętnie definiowany humanizm. Jeśli humanizm ten znaczy dla autora „Wszystkich win Izraela” prawo do mordowania dzieci nienarodzonych (zwane czasem aborcją), jeśli na okładce książki rekomendacji udziela Stanisław Obirek, natomiast autorytetami dla autora są Julian Tuwim (bynajmniej nie w dziedzinie poezji) i Tadeusz Kotarbiński, to nie mam więcej pytań. Może humanizm ten to po prostu zgoda na konformizm i relatywizm moralny? Jest to więc spór jałowy, który przypomina dyskusje ekspertów w telewizji; każdy z nich reprezentuje taki sam światopogląd, a różnice w rozmowie biorą się z niuansów, nieczytelnych dla postronnych. Czy więc „Wszystkie winy Izraela” są pozycją jałową?

Na to pytanie jednoznacznej odpowiedzi nie ma, gdyż autor wykazuje się trafną diagnozą muzułmańskiego radykalizmu, który dla Europy ma o wiele gorsze skutki niż polityka Izraela. W zasadzie ta druga nie stanowi zagrożenia, a o hecach wyprawianych przez wyznawców Proroka słyszymy codziennie. Ma więc rację Koraszewski, że islam w swojej fanatycznej i stanowiącej główny nurt tego wyznania przypomina faszyzm, a może nazizm? Ma rację autor, gdy mówi, że muzułmanie nie wyzbyli się niechęci do Żydów, a ta inspirowana jest przez antysemityzm niemiecki. Tylko że wyznawcy Mahometa zagrażają nie tylko Żydom, a przede wszystkim liberałom i ateistom. To oni w razie islamskiej rewolucji ucierpią jako pierwsi i zatęsknią za rzekomymi prześladowaniami ze strony chrześcijan.

Z drugiej jednak strony Andrzej Koraszewski nie może opanować się, aby nie ulegać antykatolickim przesądom, w myśl których za prześladowania Żydów odpowiedzialny był Kościół i tylko on. Widzi autor tylko jedną stronę medalu, nie poruszając wcale złożoności relacji między Europejczykami a Żydami. Dla niego po Holokauście sprawa jest jasna: żadna krytyka pojawić się nie może, bo spowoduje nowe prześladowania i jest niczym krytykowanie zmarłego w jego własnym domu. Z pozycji klęczącej przestraszony goj nie jest w stanie obiektywnie ocenić tego, o czym pisze. Jakoś trudno więc uwierzyć w narrację autora, nawet gdy on sam w nią wierzy.

Andrzej Koraszewski, Wszystkie winy Izraela. Inne listy do pani Z., wyd. Błękitna Kropka, Nysa 2016, ss. 337.